Η Wunderart Productions σε συνεργασία με τον Σύλλογο Ελλήνων Επιστημόνων Βερολίνου, Βραδεμβούργου και το δίγλωσσο πολιτιστικό πόρταλ diablog.eu, ελληνογερμανικές συναντήσεις, παρουσίασαν την ομαδική έκθεση φωτογραφίας και το φωτογραφικό λογοτεχνικό άλμπουμ “The story of a Moment” στη Γκαλερί Terzo Mondo στο Βερολίνο.
Τι είναι αυτό που συναρπάζει τόσο τους ανθρώπους όταν πρόκειται για μια φωτογραφία; Τι είναι αυτό που μας κάνει να αναζητούμε την μικρή ιστορία που κρύβει η στιγμή; Τέσσερις φωτογράφοι και έξι συγγραφείς «συνομιλούν» για την ιστορία μιας στιγμής. The story of a moment. Κύπρος, Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Μαρόκο, Συρία, Ινδία, Βιετνάμ, Κολομβία. Άνθρωποι και τοπία, ύψη και βάθη, χρώματα που πυρπολούν το σκοτάδι, χρώματα μόνο στο άσπρο και το μαύρο και το σκοτάδι. Στιγμές που ο φακός του Άνθου Μυριάνθους, του Άκη Παπαντώνη, της Μαρίας Τζιαούρη- Χίλμερ και της Μυρτώς Αριστείδου έχουν απαθανατίσει, στιγμές που βρίσκονται αποτυπωμένες στο χαρτί για πάντα, περιμένοντας στη σιωπή την ιστορία τους ν΄ ακουστεί. Τα κείμενα της Στέργιας Κάββαλου, του Άκη Παπαντώνη, της Πέλας Σουλτάτου, του Δημήτρη Σωτάκη και της Μαρίας Τζιαούρη- Χίλμερ προσπαθούν να δώσουν φωνή σε εκείνες τις μικρές μαγικές στιγμές του κόσμου μας. Υπόσταση και βάθος στις δύο διαστάσεις του φωτός που αιχμαλωτίστηκαν σε κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου. Επειδή η ιστορία μιας στιγμής, μικρή ή μεγάλη αξίζει να καταγραφεί.
Στα εγκαίνια μίλησαν και διάβασαν αποσπάσματα από το βιβλίο οι Άκης Παπαντώνης και Μαρία Τζιαούρη Χίλμερ (ελληνικά) με μία μικρή εισαγωγή στα γερμανικά από την αρχισυντάκτρια του diablog.eu Michaela Prinzinger.
Όταν ζεις κοντά στη θάλασσα μπορείς στο κύμα να ξεπλύνεις πολλά: τον εγωισμό, τον πόνο, τους φόβους, τις ελλείψεις σου. Το αλάτι καθαρίζει στο δέρμα σου τις πληγές που πονάνε ακόμα, κάθε άγγιγμα που δεν πρόλαβε να γίνει έρωτας. Και τούτο το κύμα περνάει πάνω από τις λέξεις σου στην άμμο, για να ξορκίσει όλα αυτά που ντύθηκαν στα μαύρα.
Ψιχάλιζε. Ψηλά απέναντι από την αποβάθρα στεκόταν φωτισμένος, ανάμεσα από τα δέντρα, ο δεύτερος όροφος ενός σπιτιού. Μπροστά στα ανοιχτά παράθυρα – οι κουρτίνες ν’ ανεμίζουν στο υγρό αεράκι – μια ομάδα ψιλόλιγνων ανθρώπων έπαιζαν μουσική. Ένας στο βιολί κι ένας στο τσέλο, ένας γυρτός πάνω από ένα πιάνο, δύο στα πνευστά. Κι εκείνη τους κοιτούσε ακίνητη, με τα μάτια ορθάνοιχτα και τα χείλη να χαμογελούν. Λες και το διαμέρισμα σάλπαρε μες τη νύχτα κι οι μουσικοί του φούσκωναν τα πανιά.
Αυτή η θέση είναι επίσης διαθέσιμη σε: DE